Jeffrey Camphens op de XTERRA WK Crosstriathlon

Raceday

 De dag van de wedstrijd was droog met een doorbrekend zonnetje.   

Om 08:30 uur legde ik mijn spullen klaar in de wisselzone zodat ik ruim tijd had voor een warming-up en het aantrekken van mijn wetsuit. Ruim een uur later moesten we verzamelen in het startvak van onze leeftijdsgroep. Voor de start werd flink sfeer gemaakt door de speaker en luide muziek.

Bij de start werd ik helaas van beide kanten weggedrukt naar achter. Dit hield mij echter niet tegen om gewoon hard te zwemmen. Bij het ronden van de eerste boei had ik al veel goed gemaakt en lag ik op de derde plaats, na het ronde van de tweede boei al op de tweede plaats!

Mijn eigen lijn

Op weg naar de landgang zag ik dat nummer 1 heel erg van de snelste/kortste lijn afweek en trok ik mijn eigen plan. Hierdoor kwamen we tegelijk het water uit voor de landgang. Vervolgens in de benen, gezwommen naar boei 3 en 4 waarna het naar de finish zwemmen was. Ook hier zwom deze meneer weer erg scheef en nam ik mijn eigen lijn. Alsnog als tweede uit het water met 2 seconden achterstand op nummer 1.  

Erg nat en glad

Tijd om te wisselen naar het fietsonderdeel. Deze wissel ging helaas niet heel soepel. Ik wilde voor het eerst sokken aandoen maar daar had ik nogal moeite mee... Aardig wat plekken verloren door de wissel maar het fietsen ging lekker. Maar, toen begon de narigheid! Het had zoveel geregend dat het laatste deel van het klimmen en daarmee alle afdalingen erg nat en glad waren geworden. Vanaf dit stuk leek het meer cyclocrossen dan mountainbiken. Al bij de eerste lastige afdaling verloor ik de macht over mijn fiets en gleed ik onderuit. Gelukkig lag de snelheid erg laag en heb ik geen schade opgelopen. Vervolgens was het nog verder klimmen en moest ik met vele anderen de fiets omhoogduwen omdat het zo glad was.

Op een semi plat stuk fire road was de klei zo nat geworden dat deze erg los kwam. Dit zorgde ervoor dat mijn fiets zo vol liep dat mijn wielen blokkeerden. Eenmaal op het laatste stukje klimmen over de weg aangekomen, snel mijn fiets kleivrij gemaakt en de race vervolgd.

Mentale knop

Toen kwam het spannendste deel: de technische afdaling. Deze ging verassend goed maar het bleef goed opletten en glibberen en glijden. Iedereen gleed onderuit tijdens deze afdaling; het leek wel onvermijdelijk. Ik had hier in de eerste ronde zo de pest van in dat ik er nog niet echt van kon genieten.

Toen ik eenmaal in het dorp van Molveno arriveerde, wist ik gelukkig de mentale knop om te zetten en begon het genieten. Door deze omschakeling ging ik technisch ook beter rijden in de modder en hield ik rekening met al het glibberen en (onderuit)glijden.

Al snel in de tweede ronde bleek dat mijn hamstrings van al het klimmen en fiets duwen maar matig herstelden. Nog nooit heb ik zó veel en zó lang lactaat ervaren. Dit maakte elke klim uiteraard nog zwaarder.

‘Eindelijk lopen!’

Toen ik weer in het dorp aankwam, was het tijd voor het lopen. ‘Eindelijk lopen!’ riep ik naar de mensen die mij aanmoedigden. Ik besefte toen ik van mijn fiets sprong dat niets mij meer zou tegenhouden om deze epische race te finishen. Ik heb de eerste ronde een beetje ingehouden zodat ik mijn laatste krachten kon inzetten in ronde 2.

Tijdens de klimmen werd ik wel weer geconfronteerd met mijn verzuurde hamstrings en moest ik snel lopend klimmen waar anderen nog konden joggen. Gelukkig had ik bij de trainingen van Wim in het bos opgelet hoe ik moest afdalen. Door het juiste momentum te pakken in de afdalingen kon ik de mensen die mij voorbij gingen in de klim weer terug bijhalen.

Verschillende emoties

Ronde 2 ging minder soepel. Het beste was er wel van af na bijna drie uur onafgebroken sporten. Eenmaal boven op de heuvel waar de verzorgingspost was, begon het pas echt door te dringen dat ik bijna bij de finish was. Vanaf hier was het al genieten, ook al was er nog een heel stuk te gaan.

Toen ik terug in het dorp aankwam en de finishstraat inliep, was ik in de wolken. Ongelofelijk wat voor wedstrijd het was en dat ik zo veel verschillende emoties onderweg heb meegemaakt.

Supertrots

Toen ik de de finishersmedaille kreeg omgehangen, drong het pas echt helemaal tot mij door wat ik gepresteerd heb. Uiteindelijk ben ik 9e geworden van mijn age group en 74e All-in! Ik ben supertrots op mezelf dat ik dit WK heb overleefd. Ik heb een superleuke tijd gehad met de aanwezige supporters en Nederlandse atleten. Ik kijk nu al uit naar volgend seizoen maar eerst tijd voor vakantie!